Toen ik het filmpje van Nel over Slow Hospitality bekeek, dacht ik direct: “Dít gaat over mij!” Nou ja over ons eigenlijk. Alles leuk en aardig met een gastenverblijf. Maar week in week uit visite over de vloer hebben, houdt geen mens vol…
Want soms is het gewoon zó gezellig met onze gasten dat het toch bijna vóelt alsof het visite is. Alsof ik ze al jaren ken. Dan wil ik het liefst elke avond het kampvuur aanmaken en wijntjes schenken, terwijl we het hebben over onze dromen, het leven en alles daaromheen.
Maar elke gastenweek – week in week uit – is anders en gasten willen toch diezelfde service. En volgend jaar komen deze gasten terug en verwachten ze dat we opnieuw elke avond iets organiseren. En het rare is: dan wordt het ‘een dingetje’. Gewoon omdat het dan opeens ‘moet’. Omdat je het van jezelf moet en omdat je verwachtingen wilt waarmaken, of misschien wel wil overtreffen. Dan is het opeens niet meer zo spontaan en vrijblijvend. Hmmm, best lastig voor zo iemand als ik. Altijd willen pleasen, alles geven, empathische voelsprieten continue op scherp!
“Gasten willen toch elke keer dezelfde service
en dan voelt het opeens als een ‘moetje’.”
Op lange termijn hou ik het simpelweg niet vol, ben ik doodongelukkig en voel ik me overal tekort schieten, want: “O ja, ik heb ook nog een gezin.” Dus heb ik Maikel aan mijn zijde. Sterke Maikel die mij terugfluit wanneer het té veel wordt, die altijd – gedoseerd – geeft, zonder dat het hem moeite lijkt te kosten. Die zich op tijd terugtrekt en subtiel zijn grenzen kenbaar maakt.
Ja, wij zijn gelijkwaardig en vullen elkaar heel goed aan. We hebben beiden zo onze taken in en rond de Lodge, maar als de één moe is, springt de ander moeiteloos bij. Want ja: wij zijn ook gewoon wel eens heel erg moe, hebben een rotdag of voelen ons gestrest. Best lastig met een huis vol vrolijke vakantiegangers, die je daar niets van wilt meegeven.
“Ook wij zijn wel eens moe of hebben een rotdag.”
Maar is dat nu eigenlijk zo erg? Dat je aangeeft dat het even niet jouw dag is. Dat je geen energie hebt om ‘erbij’ te komen zitten. Dat je op zondagochtend graag met je gezin wilt zijn. Dat je af en toe eens een hele middag niet laat zien, omdat je even wat meer rust nodig hebt? Mijn ervaring is dat gasten het vaak best begrijpen. Dat ze daar misschien wel meer begrip voor hebben dan je vooraf dacht. Ik moet dus niet voor anderen denken, want ik wéét nu eenmaal niet altijd wat de behoeften zijn.
Wát ben ik in ieder geval blij – ik kan het niet vaak genoeg zeggen – dat wij een appartementenhuis hebben! Dé perfecte combi met een jong gezin. We hebben samen genoeg om handen, maar we hebben ook genoeg ruimte om ons comfortabel te voelen, onszelf kunnen zijn en oprecht kunnen geven.
Ik verheug me op een mooie zomer! Vol gast(en)vrijheid…
Liebe Grüssen,
Britt
Britt en Maikel vertrokken in augustus 2014 naar Oostenrijk en met kerst 2015 openden zij hun droomplek Mandlwandlodge, na een grondige verbouwing. Britt deelt regelmatig haar ervaringen op DroomplekAcademie.nl. Integreren, deel uit gaan maken van de gemeenschap, balans. Hoe werkt dat? Hoe pak je dat aan? Wat werkt wel en wat werkt niet… De kleine stapjes voor- en achteruit, de angst voor het onbekende, het loslaten, de valkuilen en de eenzaamheid. Hoe ziet het leven van een ‘Auslander’ er nu werkelijk uit?
