Hai, ik ben Britt. Samen met mijn gezin ben ik eind augustus 2014 geëmigreerd naar Oostenrijk. Voorheen woonden we met veel plezier in Blaricum. Ik had een webshop en Maikel was partner bij een groot accountantskantoor.
Samen hadden we een grote droom!
Meer tijd samen met het gezin doorbrengen, een betere kwaliteit van leven. De bergen lonkten al jaren. De omgeving, de rust. En graag ook nog de vrijheid/tijd hebben om met elkaar van al dat moois te genieten!
Maar hoe?!
Maikel is financieel sterk, weloverwogen, uitvoerend, realistisch en een denker.
Ik daarentegen ben impulsief, een dromer, creatief, commercieel en een doener.
Samen bleken we echter het perfecte team!
En zo werden dromen werkelijkheid! Medio september 2014 verhuisde het hele gezin (inclusief kat) vanuit Blaricum naar ‘de Oostenrijkse Bergen’. De MandlWandLodge was een feit. Een inspirerende plek en een sprookje om in te wonen!
‘Onze uitdaging: samenwerken…”
Maar naast een prachtige plek om te wonen moest dit natuurlijk ook onze gezamenlijke werkplek worden. Een uitdaging op zich: samenwerken… Een goede balans tussen werk en privé vinden, want meer tijd voor elkaar was toch immers dé reden dat we deze stap maakten.
Alles nieuw
Een emigratie brengt ook onrust en stress met zich mee. In Nederland deden we alles heel bewust voor de laatste keer. En dan… een vreemde taal, andere gewoontes leren. Ook voor de kinderen een enorme gebeurtenis! Een ander schoolsysteem, nieuwe vriendjes… Gaat dat wel lukken? De angst voor het onbekende stak zo nu en dan de kop op. Je zit in een soort achtbaan waar je niet uit kan stappen en gaat maar door. Je leeft ergens naartoe. Toen de datum van vertrek eenmaal aanbrak de laatste grote drempel, het afscheid nemen van alle dierbaren. Echt niet leuk! Het voelde heel definitief en we zaten tot ver in Duitsland met een brok in ons keel.
Je thuis voelen
Ons nieuwe huis voelde zeker niet direct als thuis, voor de kinderen was het anders… Zij waren door het dolle en wilden het liefst elke nacht in een andere kamer slapen. Wij probeerden onze hoogstnodige spullen te lokaliseren tussen de vele verhuisdozen en een beetje een eigen plekje te creëren in de grote chaos.
Na een week gingen de kinderen naar school, een enorme stap. Alles bleek hier compleet anders geregeld dan wij gewend waren van het Nederlandse onderwijssysteem. De eerste schooldag liepen alle kids (behalve de onze) in lederhose en dirndl. Iedereen kende elkaar en wij liepen elke keer achter de feiten aan. Wisselende schooltijden, huiswerk, gymles, naschoolse opvang, de schooltaxi. Het heeft echt een paar weken geduurd voordat we het een piepklein beetje doorhadden. Tot ongenoegen van onze zoon die natuurlijk absoluut niet anders dan de anderen wilde zijn.
“Het leven in de bergen maak veel goed in onrustige tijden.”
Onrustige tijd als ik erop terugkijk. Het leven in de bergen maakte echter veel goed. De prachtige wandelingen door de natuur, de sneeuwpret en natuurlijk het vele skiën, we hebben er intens van genoten. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en voelen we ons hier heel erg fijn. De kinderen hebben hun draai gevonden, spreken de taal en hebben vriendjes.
Volg onze belevenissen
Integreren, deel uit gaan maken van de gemeenschap. Hoe werkt dat? Hoe pak je dat aan? Wat werkt wel en wat werkt niet… Daarover vertel ik je graag meer in mijn [driewekelijkse] blog op DroomplekAcademie.nl. De kleine stapjes voor- en achteruit, de angst voor het onbekende, het loslaten, de valkuilen en de eenzaamheid. Hoe ziet het leven van een ‘Auslander’ er nu werkelijk uit?
Volgende keer vertel ik je hoe ik een gat in de lucht sprong, toen ik voor het eerst werd uitgenodigd voor een feestje. En wat voor een feestje…
Liebe Grüssen,
Britt
