Als je in de emigratiewereld duikt, kom je ongetwijfeld het woord ‘spijtoptant’ tegen. In ‘onze’ droomtijd had ik geen idee wat dat inhield, totdat ik erover las in het boek Ik mis alleen de Hema. Wat betekent het woord eigenlijk? Wikipedia zegt:
“Een spijtoptant is in het algemeen iemand die een keuze heeft gemaakt,
en daar later op terug wil komen omdat hij spijt heeft van die keuze.”
Het wordt in brede zin gebruikt voor mensen die ergens spijt van hebben en ook voor mensen die spijt hebben van hun emigratie. Het woord ontstond aan het eind van de jaren vijftig nadat Nederlanders, die met het zelfstandig worden van Indonesie, spijt kregen van hun keuze om hun toekomst daar op te bouwen.
Wat bij mij blijft hangen is het woord ‘spijt’. Dat klinkt alsof je iets gedaan hebt wat je niet had moeten doen. Je neemt weer een ervaring mee in je rugzak waar je altijd wat van leert! Toch?
Wij waren zelf bijna na 2 jaar weer teruggegaan naar Nederland. Gelukkig hebben we dat niet gedaan. En al hadden we dat gedaan, dan hadden we zeker geen spijt gehad van onze tijd in Oostenrijk. Meer over onze overwegingen om te blijven lees je in ons boek Het geheim van de Berghut.
