Je hoopt dat het nooit gebeurt: een dierbaar persoon verliezen. Iets waar je al helemaal niet aan moet denken als je emigratieplannen hebt of een gastenverblijf runt… Maar toch weet je dat het een keer komt.
Als we in 2009 naar de Alpen vertrekken, weten we al een aantal jaar dat Hans zijn vader een zeldzame soort bloedkanker heeft. Met medicijnen en voldoende rust lijkt hij er aardig goed mee te kunnen leven. We hopen dat hij die uitzondering is op de prognose van 10-15 jaar levensverwachting na uiting.
Maar vorig jaar maart horen we dat hij nog maar een jaar te leven heeft. De schok is groot. Hans gaat wat vaker dan anders naar Nederland. Fijn dat dat kan. De periodes met gasten voelen onzeker: “Zal hij het dit gastenseizoen ‘over’ halen, zodat we in rust bij het afscheid kunnen zijn?” Tuurlijk, als het nodig is, zijn we er, ook als we gasten hebben. We regelen het hier. Maar dat doe je niet van de een op de andere dag. Ook omdat we ons betrokken voelen bij onze gasten. Dat klinkt misschien belachelijk in het perspectief van een dierbare die dood gaat, maar we kunnen en willen niet zomaar alles uit onze handen laten vallen.
Elke keer als we na een bezoek aan Nederland weer naar Oostenrijk gaan,
valt het afscheid ons zwaar.
Zal dit de laatste keer zijn?
Elke keer zegt hij standvastig: “Nou, tot de volgende keer, hè.”
En we rijden zwaaiend met een brok in ons keel weg.
Afgelopen zomer voelt het alsof het echt niet lang meer gaat duren. Half juli schakelen we extra hulp in en we gaan met ons gezin naar Nederland. Het zal voor mij waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik mijn schoonvader zie. Heel bizar en moeilijk. We hebben een mooi gesprek terwijl hij op bed ligt en voor mij voelt het rond. Voor zover het rond kan zijn…
We houden elke dag rekening met het bericht dat het afgelopen kan zijn. Dat kost veel energie en vergt flexibiliteit. Het voelt ook machteloos op afstand. En regelmatig voelt het mentaal ook ver weg, omdat je er niet dagelijks bent. Telefoontjes worden voor Hans steeds moeilijker. “Hoe gaat het met je?” voelt zo misplaatst. Ondertussen gaat het leven door, met alles wat daarbij hoort. En Hans zijn vader zou ook niet anders willen. Maar in ons achterhoofd houden we er al maanden rekening mee.
Afgelopen zaterdag vertrekt Hans naar Nederland. Ondanks dat het einde de laatste maanden elke keer heel dichtbij leek te zijn, is het nu onvermijdelijk. Zaterdagavond komt hij aan. Zijn vader is heel blij dat hij er is en geeft aan dat ze de komende week nog genoeg kunnen bijpraten. Maar zondag gaat het niet meer. Met dierbaren nemen ze afscheid en 12 uur later overlijdt hij, op de eerste dag van de herfst, op 71-jarige leeftijd, in zijn slaap.
Een heftig en emotioneel proces. Ik voel me op afstand verdrietig, maar ook dankbaar. Gezien de afstand hadden we niet durven hopen dat Hans op het afscheidsmoment bij zijn vader zou kunnen zijn. En duizend kilometer verderop verwerk ik het met muziek, appcontact, een lieve vriendin in ons dorp, met onze kinderen en grasmaaien.
Tussendoor is Hans nog 1 dag in Oostenrijk. We moeten van alles regelen. En de laatste dagen heb ik erg slecht geslapen. Een dag voor zijn begrafenis reizen we met het hele gezin naar Nederland en het is een bijzonder afscheid. We zullen ‘m missen.
We willen zoveel, we bruizen van de plannen, maar hoe gaan we dat allemaal in elkaar schuiven? Vanaf 28 september zouden we starten met onze gratis online workshop ‘de 7 meest gemaakte fouten bij het runnen van een gastenverblijf’. We hebben er ontzettend veel zin in en het gaat heel bijzonder worden…! Maar het gaat gewoon even niet. Wat is wijsheid?
We besluiten de online workshop door te schuiven en te laten starten op zondag 1 november en ons geplande super Droomplek-conceptprogramma schuiven we door naar april 2016. Uitstel, geen afstel. Daarnaast gaan we dit najaar meer en meer waardevolle info delen en hebben we nu al een supermooi aanbod:
Gevleugelde woorden van Hans zijn vader zijn: “We moeten wel praktisch blijven.” En ondertussen…
Verlies:
Je kunt er niet omheen
Je komt er niet overheen
Je moet er doorheen.
Waar je ook woont.
Warme groet,
Hans & Nel
