De verbouwing, grrrrrr! - de column van Britt

Ik wist al dat ik graag alles zelf deed. Dan heb ik de zaken in eigen hand, maak mijn eigen domme fouten en herstel deze ook. Ik doe wat ik zeg en ik zeg wat ik doe [dat blijkt heel Nederlands te zijn, weet ik nu]. Net als dat we zeggen wat we ‘ervan’ vinden. Totaal ongepast zo vinden ze hier.

Op de bouw is het net zo. Liever hebben ze niet dat je recht voor z’n raap zegt wat je ervan denkt, maar het even netjes ‘inkleed’ of nog liever… dat je het helemaal niet zegt. Elke ‘ja’ die ze toezeggen, moet je dan ook telkens weer in twijfel trekken en controleren, om uiteindelijk te constateren dat de ‘ja’ eigenlijk ‘misschien’ betekende.

Ik heb het over bouwploegen die rustig dagen achter elkaar niet op komen dagen, allerlei beloftes maken om ze vervolgens keihard niet na te komen, onbereikbaar zijn, soms zelfs van de aardbodem verdwenen te lijken… En dan opeens zijn ze er weer, zonder aankondiging of bericht gaan ze gewoon verder met hun klus, geen woord wordt er over de tijdelijke verdwijning (beetje ET-achtig) gerept. Geen excuus of magere “sorry dat we jullie zo in de stress laten zitten”. Geen:“Ja er moet nog veel gebeuren, maar het komt goed”. Helemaal niks, noppes, nada.

“Probeer maar eens correct én in het Duits te zeggen waar het op staat
zonder als een volslagen malloot over te komen.”

Ondertussen voel ik mijn hartslag verhogen, heb ik zin om tegen ‘iemand’ te schreeuwen. Maar ja… Probeer maar eens correct én in het Duits te zeggen waar het op staat zonder als een volslagen malloot over te komen. Je elke keer inhouden is niet goed voor je humeur, het is zelfs enorm frustrerend. Uiteindelijk moet je je doel voor ogen houden, waar zijn we nu en waar wil ik heen? En vooral: hoe krijg ik dat voor elkaar. Is het zo, dat wie het hardst roept het eerst aan de beurt is? De nachtmerrie die afhankelijkheid heet!

Hebben we verkeerde keuzes gemaakt? Redden we het wel voor de winter? Waar zijn we in godsnaam aan begonnen? En dan steekt toch heel even dat onzekere gevoel weer even de kop op… Geven ze ons op de bouw misschien gewoon wel geen prioriteit omdat we buitenlanders zijn?

Ik heb zin om te huilen, ook omdat het misschien oplucht. Al die stress uit zich in vreemde klachten als buik- en hoofdpijn. 78 Post-its staren me aan, de to-do lijst is inmiddels uitgegroeid naar 11 pagina’s en de mailbox puilt uit met ‘high priority’ mailtjes… Even geen social media, geen facebook waar het iedereen voor de wind lijkt te gaan… waar niets moeite lijkt te kosten en waar iedereen het ontzettend gezellig heeft met elkaar. Nee, even door deze zure appel heen…

Ik denk aan het moment dat de eerste graafmachine aankwam en hoe enorm blij ik was dat ‘het’ allemaal begon. Zo blij ben ik nu als het af is. Ik weet dat het goed komt en dat we de gasten met kerst met open armen kunnen ontvangen, desnoods nog met de dweil in mijn hand. Op naar de opening, op naar 17 december…  #eindeinzicht

Liebe Grüssen,
Britt

Britt en Maikel vertrokken in augustus 2014 naar Oostenrijk en eind 2015 gaat hun droomplek Mandlwandlodge open, na een grondige verbouwing. Britt deelt regelmatig haar ervaringen op DroomplekAcademie.nl. Integreren, deel uit gaan maken van de gemeenschap. Hoe werkt dat? Hoe pak je dat aan? Wat werkt wel en wat werkt niet… De kleine stapjes voor- en achteruit, de angst voor het onbekende, het loslaten, de valkuilen en de eenzaamheid. Hoe ziet het leven van een ‘Auslander’ er nu werkelijk uit?